Placeholder

Een sobere week

HELP, IK BEN VERSLAAFD AAN… SNOEPEN

Zestien weken geleden begon Wim Schaap aan een persoonlijke missie: 10 kilo afvallen binnen een half jaar. Hij woog 94.7 kilo. Wekelijks schrijft hij in Party over zijn lijdensweg. Gewicht nu: 89.6 kilo.

Eindelijk. Ik heb een medestander, een lotgenoot. Iemand die net als ik geen rem heeft op lekker verkeerd eten en daar ook openlijk voor uit durft te komen. Het is ook niet de eerste de beste. Volkszanger Frans Bauer vertelde vorige week in een interview dat hij lijdt aan het SYNDROOM VAN ETEN. Een verhaal naar mijn hart dat ik inmiddels al vier keer heb gelezen. Een jaar geleden woog hij maar liefst 117 kilo en hij slaagde er in om met meer vallen dan opstaan in bijna een jaar meer dan 22 kilo af te vallen. Het lukte Frans dus. Zijn verhaal was voor mij zo herkenbaar. ”Als ik in Groningen moet optreden”, zegt Frans, ”ga ik een half uur eerder van huis voor de Belgische frietkraam in die stad.” Moeiteloos noemt hij vervolgens ook het adres van de lekkerste kippenboer in Uden en waar je de echte Winschoter koek kunt kopen. Dat die man zoveel is afgevallen, ik snap er niets van. Het had mijn verhaal kunnen zijn.

Ik weet nog wanneer deze ’ziekte’ zich bij mij openbaarde. De kinderen waren nog klein toen ik ze voor de eerste keer meenam naar McDonalds. Het was een feest, ze kregen een cadeautje bij een Happy Meal en ik had mijn grote zak frietjes en een vanille milkshake. Toen we daar in twee maanden tijd vier keer geweest waren (ik deed het natuurlijk alleen maar voor de kinderen) en ik weer bij de auto stond voor een nieuw bezoek, was mijn jongste dochter onvindbaar. Kwartiertje gewacht, tevergeefs. Dat weerhield mij echter niet om toch te gaan. Dan maar met één kind. Het smaakte allemaal net zo goed. Maar het was wel meteen mijn laatste excuusbezoek met de kinderen. Heel tactvol hadden ze bij mamma geklaagd dat ze eigenlijk helemaal niet van dat eten hielden, de cadeautjes waren nog wel leuk, maar ze deden het eigenlijk alleen voor pappa. Pas jaren later hoorde ik van dit complot…

Gezond gevolg van die snackuitspattingen toen is dat ze nu, jaren later, nog steeds liever geen hamburgers of frietjes eten. Dat heb ik maar mooi voor elkaar gekregen. Gelukkig heeft mijn ’ziekte’ dus nu een naam: SYNDROOM VAN ETEN. Ik herhaal het nog maar eens. Het klinkt goed, ik kan daar wel mee leven. Het is een soort van erkenning. Deze week overigens heel sober geleefd. Geen feestjes, geen etentjes buiten de deur, geen taartjes op het werk. Het werd een topweek. Maar liefst 8 ons eraf. De cijfers staan mooi op de weegschaal: 88.8 kilo.

Wim Schaap