50.000 euro gezocht voor verfilming toneelstuk van Ernst Daniël Smid over parkinson
De gezondheid van operazanger Ernst Daniël Smid gaat flink achteruit. Hoog tijd om zijn eerlijke theatervoorstelling Smelt te verfilmen. Maar daar is geld voor nodig.
Het echtpaar wist een halfjaar dat de man parkinson had. Ze konden er niet over praten. Niet over de ziekte, niet over de kleine gevolgen voor hun dagelijks leven. Zij mocht hem niet helpen met zoiets als zijn veters strikken, maar zelf deed hij er een halfuur over. Per schoen.
,,Samen kwamen ze naar onze theatervoorstelling Smelt, het levensverhaal van operazanger Ernst Daniël Smid die langzaamaan zijn stem verliest door parkinson’’, vertelt de regisseur van Smelt, Rowdy Pelgrim. ,,De vrouw van het echtpaar kwam naderhand naar me toe en zei: ‘Tijdens de voorstelling keken we elkaar aan en begrepen we elkaar voor het eerst sinds de diagnose.’’’
Natuurlijk gaan de theaters ooit weer open. Maar Pelgrim (40), Smid (68) en hun collega’s weten niet of en hoelang ze het rauwe, eerlijke stuk nog op kunnen voeren. Het gestel van de bariton gaat flink achteruit.
Haast
,,We leven nog, we zijn nog niet dood,’’ meldt de zanger zelf monter door de telefoon. Tegelijkertijd begrijpt hij de haast van regisseur Pelgrim, die geld inzamelt om Smelt te verfilmen. ,,Het wordt tijd om te focussen op wat parkinsonpatiënten nog wel kunnen, in plaats van wat hun niet meer lukt’’, vertelt Smid.
Dansen bijvoorbeeld. Pelgrim: ,,Choreograaf Andrew Greenwood is gespecialiseerd in de werking van dans voor mensen met hersenziektes en ontwikkelde samen met ‘hersenprofessor’ Erik Scherder en neuroloog Bas Bloem, die ook Ernst behandelt, een speciaal programma voor parkinsonpatiënten. De choreografieën in onze voorstelling putten uit bewegingen uit dat programma. Echt bijzonder, zij laten de beide hersenhelften van de patiënten weer met elkaar communiceren. En voor je het weet, zie je Ernst plots op één been staan.’’
Vergankelijkheid
In de voorstelling speelt Ernst Daniël Smid met de veel jongere acteur Roán ten Cate, voor een spiegelwand op het podium. Centraal staat een ijssculptuur, die in vrieskist van theater naar theater wordt vervoerd. Het is een symbool van de vergankelijkheid, maar tegelijkertijd verdwijnt het bevroren water niet – het smelt alleen.
bron: AD / foto: ANP
