Dennie Christian praat nog steeds met zijn overleden Roswitha
Eind 2020 verloor Dennie Christian zijn vrouw Roswitha na 45 jaar samenzijn. Hij nam de tijd om te huilen en te rouwen. Hoe hij dat moest doen, had hij nota bene van zijn eigen vrouw geleerd toen ze nog leefde. ”Door haar weet ik beter hoe het is om met treurnis en rouw om te gaan. De eerste tijd na haar overlijden liet ik mijn tranen gewoon gaan als die kwamen.”
Kinderen rouwen anders
“Roswitha heeft ruim vijftien jaar gewerkt voor het Centrum voor Treurende Kinderen en Jeugdigen: TrostReich. Daar begeleidde zij een kindergroep en een volwassenengroep. Bij de kinderen ging het erom dat ze een opa, oma, broer, zus, vader of moeder hadden verloren. Kinderen treuren heel anders dan volwassen mensen. Misschien heb je op een begrafenis wel eens gezien dat er spelende kinderen tussen lopen. Dat is niet omdat ze niet treurig zijn, maar ze kunnen het niet aan dat de mensen van wie zij houden, daar staan te janken. Daar kunnen ze niet goed mee omgaan. Hun eigen verdriet en verlies komen pas naar voren als ze de volwassen mensen weer zien lachen en dat stukje veilig is. De psyche van een kind werkt heel anders. Daar heeft Roswitha mee gewerkt en door haar weet ik beter hoe het is om met treurnis en rouw om te gaan.”
Ik liet mijn tranen gewoon komen, ook in een winkel
“De eerste tijd na haar overlijden liet ik mijn tranen gewoon gaan als die kwamen. Als ik moest huilen, huilde ik. Het maakte me niet uit of dat in een winkel was of waar dan ook. Het hoorde erbij. Als je het niet verwerkt, komt het altijd weer omhoog, soms op een andere manier. Dat kan zelfs via een ziekte ofzo terugkomen, want alles wat je ziel opvreet, komt ergens weer naar boven. Ik heb het verdriet dus altijd toegelaten. Ik heb heel intensief gerouwd, maar ook gelachen. Met haar adviezen en kennis die ze met mij had gedeeld, heeft Roswitha ervoor gezorgd dat ik niet te diep ben gevallen. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Ik voel ook nog steeds haar spirituele aanwezigheid. Ik praat ook nog steeds tegen haar en dan heb ik het gevoel dat ze luistert. Dat helpt mij over alles heen. Natuurlijk mis ik het stoffelijke, ik mis haar stem, de knuffels. Het alleen zijn is niet fijn. Na 45 jaar waren we zo symbiotisch, zij was het middelpunt van ons leven. Als dat wegvalt… ik krijg er weer een brok van in mijn keel. Maar ik weet dat we elkaar ooit weer zullen zien en dat we weer samen zullen zijn. Daar heb ik vrede mee.”
Beeld: Party/Andries Jelle de Jong
