Hoe Victor Vlam veranderde door het verlies van zijn ouders…

Tekst: Andries Jelle de Jong

7 november 2025

Victor Vlam kennen we vooral als de scherpe mediacriticus die bij talkshows en in zijn podcast precies weet te benoemen wat anderen liever ontwijken. Nauwkeurig voorbereid en goed ingevoerd weet hij wekelijks menig BN-er te fileren. Maar achter die kalme, rationele man schuilt iemand met een groot gevoel voor orde, een sterke behoefte aan rust en een diep verdriet dat hij met zich meedraagt sinds het verlies van zijn ouders.

In gesprek met Party vertelt Victor openhartig over zijn manier van leven, zijn geaardheid en zijn verdriet. “Rouw doet pijn, maar het leert je ook om het leven te waarderen.”

Victor, je bent vaak op televisie te zien, maar wie ben je eigenlijk als de camera’s uit zijn?
“Ik denk dat ik best wel een ander mens ben dan men op tv ziet. Ik ben niet het type dat voortdurend mensen om zich heen nodig heeft. Eigenlijk vind ik het heerlijk om alleen te zijn. Ik heb ook nooit echt een lange relatie gehad. Dat is niet omdat ik bindingsangst heb, maar meer omdat ik rust prettig vind. Ik val op mannen, dat weet iedereen inmiddels, maar ik ben niet iemand die de behoefte heeft om dat voortdurend uit te dragen. Ik ben gewoon wie ik ben, en dat is goed zo.”

Wat bedoel je met rust?
“Te veel mensen om me heen vind ik al snel vermoeiend. Dat voortdurende sociale contact, dat past gewoon niet bij mij. Ik geniet van stilte. Een dag waarop ik met niemand hoef te praten is voor mij geen eenzame dag, maar juist een heerlijke dag. Dan laad ik op. Sommige mensen begrijpen dat niet, maar voor mij is het essentieel om goed te kunnen functioneren.”

Welke rol spelen sport en voeding spelen in je leven?
“Een grote. Ik ben in 2011 in één zomer meer dan tien kilo afgevallen. Daarvoor woog ik meer dan honderd kilo, en ik voelde me daar slecht bij. Sindsdien is het een voortdurend evenwicht. Het is echt vergelijkbaar met een verslaving, je blijft er de rest van je leven mee bezig. Ik sport zes keer per week, meestal hardlopen en ik let goed op wat ik eet. Niet omdat ik ijdel ben, maar omdat ik weet dat ik anders terugval. En omdat ik weet dat het nodig is voor mijn gezondheid.”

Je zei eerder dat het ook een familiekwestie is…
“Ja, dat klopt. Hart- en vaatziekten zitten in de familie. Mijn vader is overleden aan darmkanker, maar aan moederskant komt hartproblematiek veel voor. De kans is groot dat als ik ergens aan overlijd, het dat zal zijn. Dat besef is confronterend, maar het werkt ook motiverend. Ik hoop gewoon dat het pas ergens in de tachtig gebeurt, maar ik doe wat ik kan om dat moment uit te stellen.”

Je verloor beide ouders in korte tijd. Hoe was dat voor je?
“Dat was echt heftig. Mijn vader overleed toen hij 69 was, aan darmkanker. De laatste weken waren zwaar. Hij koos uiteindelijk voor euthanasie en dat vond ik moeilijk maar ook mooi. Het was waardig, precies zoals hij dat wilde. Twee jaar later overleed mijn moeder aan een hartinfarct. Dat was totaal onverwacht. Ik had een afspraak om met haar te gaan eten. Toen ze niet open deed, wist ik meteen dat er iets mis was. De politie forceerde de deur en daar lag ze. Dat moment vergeet je nooit meer.”

Hoe verwerk je zoiets ingrijpends?
“In het begin overheerst vooral het ongeloof, het gevoel van oneerlijkheid. Waarom nu, waarom zo snel achter elkaar? Ik probeerde het te begrijpen door het in perspectief te plaatsen: in de geschiedenis werden mensen vaak niet eens zestig, zei ik tegen mezelf. Dat klinkt rationeel, en dat is het ook, maar het hielp me om grip te houden. Rouw is een wond die geneest, maar het litteken blijft. Er zijn nog steeds momenten waarop ik denk: ik zou dit heel graag aan mijn ouders willen vertellen. En dat kan niet meer. Dat besef komt soms keihard binnen. Rouw doet pijn, maar het leert je ook om het leven te waarderen. Soms, als ik iets meemaak dat ik graag met mijn ouders had willen delen, voel ik even dat ze er nog bij zijn, op hun manier.”

Foto’s: Andries Jelle de Jong