De laatste week
HELP, IK BEN VERSLAAFD AAN… SNOEPEN
26 weken geleden begon Wim Schaap aan een persoonlijke missie: 10 kilo afvallen binnen een half jaar. Hij woog 94.7 kilo. Wekelijks schrijft hij in Party over zijn ‘lijdensweg’. Gewicht nu 85.1 kilo.
’Nog even doorbijten’, al is dat natuurlijk niet zo’n handige opmerking, ’en dan is het afgelopen met de lijdensweg…’ Tenminste dat dacht ik de afgelopen weken. Maar mijn lief maakte met die gedachte gruwelijk korte metten. ”Je denkt toch niet dat je er zo gemakkelijk mee wegkomt. Dat je weer in je oude vreetpatroon kunt terugvallen, vergeet het maar. Dan zitten al die kilo’s waar je nu een half jaar over hebt gedaan, er binnen een maand weer aan.” Daar moest ik wel even over nadenken, want in mijn onschuld of onnozelheid, dacht ik de twee laatste weken van december optimaal van de feestdagen te genieten.
Feest was het trouwens deze week ook al. We vierden onze trouwdag met kinderen en kleinkinderen en dat ging zoals gebruikelijk in onze familie gepaard met veel en lekker eten. Schoonzoon is kok en weet precies wat ik lekker vind. En hij weet inmiddels ook tactisch om te gaan met mijn dieet. Hij had een fantastisch zesgangenmenu bedacht. Met heel veel heerlijke Italiaanse gerechten. Hij is een halve Italiaan en weet de juiste adresjes voor de lekkerste tomaten, paprika’s, courgette’s en niet te vergeten de wijn. Hoogtepunt van zo’n eetavond zijn voor mij altijd de lamskoteletjes, vitello tonnato en de tiramizu. Allemaal gerechten, en zeker dat riante dessert, die dodelijk zijn voor mijn strijd tegen de kilo’s. Zeker nu ik nog maar een week te gaan heb en het erop lijkt dat ik het vrij moeiteloos ga halen.
Schoonzoon had er iets op bedacht. Heel veel groenten deze keer en in plaats van zes calorierijke gerechten voor mij alleen veel verrassend gezonds. In plaats van vijf lamskoteletjes, slechts twee en in plaats van een groot bord vitello tonnato kreeg ik courgettes en paprika’s. Ik sloeg me er manmoedig doorheen. Was best wel lekker natuurlijk, maar het is een beetje wrang als je iedereen zo lekker ziet eten en voortdurend hoort roepen dat het zo superlekker is. Maar met het dessert werd alles weer goedgemaakt. De tiramisu maakte mijn hele avond goed. Iets meer dan normaal op mijn bord, met mandarijntjes als garnering.
De volgende morgen op de weegschaal. Eerst de krant gehaald (twee keer de trap op en af gelopen) en toen het grote moment. De weegschaal was onverbiddelijk: 84.9. Twee ons te zwaar. Ik verzette de weegschaal, maar ’t hielp niet. Het bleef 84.9. In de woonkamer stond koffie met appelgebak. Mijn lief was trots op me. ”Ach, die twee ons… Dat hoef je toch niet aan iedereen te vertellen.”
Wim Schaap
