Nog twee weken en een kilo
HELP, IK BEN VERSLAAFD AAN… SNOEPEN
24 weken geleden begon Wim Schaap aan een persoonlijke missie: 10 kilo afvallen binnen een half jaar. Hij woog 94.7 kilo. Wekelijks schrijft hij in Party over zijn lijdensweg. Gewicht nu 85.7 kilo.
Nog twee weken en maar een kilo te gaan. Dat kan slechter, maar ik voorzie de moeilijkste twee weken van mijn dieetstrijd. We vieren deze week namelijk ons huwelijksfeest op een zonnig eiland. Samen met kinderen en kleinkinderen. Wij zijn met z’n tweetjes vooruitgegaan en over een week komt de familie. Dat wordt een echt feest dus, waar eigenlijk geen tijd en plaats is voor ‘gezeur’ van mij over afvallen en fout eten, waar vooral de kinderen zo dol op zijn. Mijn kleinkinderen weten dat opa gek is op frietjes en milkshakes bij McDonalds. Zij ook en verheugen zich op die verwenbezoekjes. Een paar dagen voor we op reis gingen, werd ik al gebeld door de oudste. Zes jaar en hij weet precies wat hij wil. ‘We komen om drie uur aan met het vliegtuig en ik dacht’, (zo zei hij het echt), ’dat we maar het beste meteen om vijf uur uit eten kunnen gaan. Als die anderen niet willen, gaan we toch met z’n tweetjes.’ Hij weet inmiddels ook wel dat hij veel fout eten krijgt als hij alleen met opa op stap gaat.
Maar ja, er moet nog een kilo af en op het moment dat ik dit schrijf, zijn mijn lief en ik al drie dagen achter elkaar uit eten geweest. Ik weet bijna zeker dat dat rampzalig is voor mijn dieet. Hoewel er hier in de bungalow geen weegschaal staat, zorgen vis en vlees, ruim in de boter bereid, voor een gevuld schuldgevoel. De drie resterende dagen voor de kinderen kwamen, moeten dus gepast Spartaans culinair doorgebracht worden. We gaan zelf koken. Die beslissing namen we vrij spontaan toen we in een klein winkelcentrum liepen, ver weg van de toeristen in een puur Spaanse wijk. We stonden voor een Pescadero (viswinkel)… Bakken vol verse vis, het water liep me al uit de mond. Voor zeven euro hadden we ruim een pond verse kabeljauw. Snel naar huis, half uur lopen en dan gezond en verantwoord bakken… En dat werd dus het probleem, in de hele bungalow geen pan te vinden om vis te bakken, kennelijk worden de gasten hier niet geacht zelf hun eten te bereiden… Wanhopig keken we elkaar aan. Winkels dicht. Morgen, zondag, ook alles dicht. Twee dagen wachten om verse vis te eten. Dat nooit!
In het bungalowpark was een restaurant waar we al drie keer hadden gegeten. Ik had vrienden gemaakt door een extra fles wijn te bestellen en ruim fooi te geven. Kwam dat nu even goed uit. Ik liep achterom en zwaaide naar de kok die gisteravond nog gezellig bij ons aan tafel een wijntje had gedronken. Wij hadden verteld over onze kinderen en kleinkinderen. Zijn Engels was slecht, mijn Spaans ook. Maar na tien minuten begreep hij me. Een leugentje, dat wel. Ik wilde een grote koekenpan om pannenkoeken te bakken voor de kinderen. Geen probleem, amigo en ik kreeg zijn mooiste pan. Het werd een feestmaal, verse tong met verse groenten in de olijfolie gebakken… Drie dagen later vroeg hij aan mijn kleinzoon hoe de pannenkoeken smaakten, maar gelukkig begreep die er helemaal niets van…
Wim Schaap
